In fact, humans have always been closely related to others. This relationship can be meant to encounter ethical counselor-counselee which is based on an attitude of responsibility. The concept of Levinas’s responsibility can be laid at the foundation for the ethical relationship of counselor-counselee to contribute and strengthen the concept of responsibility in the literature of guidance and counseling, as well as in counseling practices. Based on the literature review and critical analysis, we found the following results: 1) The helping (...) profession is to be interpreted in the framework of thinking responsibility, and the responsibility of counselor-counselee should be able to be realized in concrete actions and patterned being-for so that it becomes I-for-You (asymmetrical), should not be reversed into a being-with so that it becomes You-to-I (reciprocity/mutuality); 2) Responsibility in the context of multicultural counseling is seen in phenomenological by pointing at reality in awareness counselor (intentionality); 3) Empathy as a major component of the counselor in the basic attitude of its existence takes responsibility for substitution (one-in-the-place-of-another). The responsibility of substitution is the unique and the total responsibility of the counselor-counselee; and 4) Reconciliation as the main goal of responsibility. (shrink)

In the pedagogy of Pancasila-based State, the Church recognizes the existence and function of State as the instrument of God to prevent/punish evil and strive for justice of all people. Church and state relationships inherently contain potential conflicts. This is because both the Church and State have a thorough claim on human life, in the sense that all the facets of human life have a spiritual and political dimension. The tension of the relationship between Church and State should not be (...) extinguished by subordinating one to the other, both in the form of „Church-State‟ and „State-Church‟. Therefore, in addition to rejecting totalitarianism and authoritarianism, Church and State must also reject theocracy, ecclesiocracy and a secular State. Responsibilities of the State‟s responsibility to the Church are mutual responsibilities and reciprocal cooperation and compatible with the pedagogy of Pancasila-based State in Indonesia, while the responsibility of the Church to the State is not mutual responsibilities and reciprocal cooperation, but asymmetric (being-for not being-with). (shrink)

This paper is a critical analysis towardcritical pedagogy in education using the concept of the pedagogy of shalom. Critical analysis is undertakennot to imply that critical pedagogy as formulated by Giroux is a wrong conceptbut this paper aims to recover the fragility and refining that has not been perfect through the values of the divine pedagogy of shalom. Critical pedagogy and shalom pedagogy struggle to question and challenge the mindset and lifestyle underlying the pedagogy of neoliberal that emphasisses market fundamentalism (...) and ultimately create oppression, social injustice and revokedemocracy. Based on this orientation, pedagogy of shalomis introduced to reinforce the foundations and basic theories of critical pedagogy so it doesnnot merely align to activism, withoutreconciliation and to avoid arrogant of social movements and the criticism to power but without theestablishmentof love. The main objective is to achieve social and political changes to thebetter so that public can live injust, free, prosperous and equitablesociety.This article further seeks possibility to apply the concept of the pedagogy of shalom in the context of Christian education in Indonesia. (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)